Ferhan spreekt zowel Nederlands als Turks "en een klein beetje Arabisch," wat ze van haar moeder heeft geleerd. Ferhans mooiste Turkse zinnetje is: “Çok güzelsin” (= je bent zo mooi). Dit zegt ze vooral tegen haar moeder, haar zusje, haar oma en haar tante.

​

Toen Ferhan voor het eerst naar Nederland kwam kon ze geen Nederlands spreken. "Ik kon mijn juffrouw en meester wel begrijpen, maar ik kon geen Nederlands praten." Wat ze fijn vond was dat haar juffen als ze met haar praatten zo Nederlands spraken dat ze het wel begreep. Het lastige was alleen dat ze nog niet veel terug kon zeggen. "Ik zei dan 'ok' of 'nee' of wat ik weet van de woorden." Nu kan Ferhan goed Nederlands: "Ik heb mijn Nederlands geleerd en toen kreeg ik mijn diploma. Ik was de enige van de schakelklas die het diploma kreeg!" 

 

De kleine groep van de schakelklassen was wel een groot verschil met haar Turkse klas, want daar zijn de klassen soms wel met meer dan 40 leerlingen. Elke maandag en vrijdag werd er op haar Turkse school het volkslied gezongen op het schoolplein. "Als we dat liedje zingen dan moet je staan en mag je niet lopen. Je mag ook niet praten, maar alleen liedje zingen." De vlag hing ook binnen, maar dan in een lijst.

​​

In Turkije had Ferhan al leren lezen van haar juf, dus nu kan ze zowel in het Nederlands als het Turks lezen. Ze kan goed vertellen over de verschillen tussen de Turkse en Nederlandse letters. Sommige letters spreek je namelijk in het Turks anders uit en sommige schrijf je anders: "Wij schrijven namelijk de g alleen als ğ. En de v van vis spreken wij uit als /w/."

​

Ferhan denkt dat ze over tien jaar nog steeds goed Nederlands en Turks spreekt. Al twijfelt ze een beetje over Turks, want ook nu moet ze bij sommige woorden "echt denken: O, wat zei ik ook alweer bij de Turks?"

​